خداوند را باز به مهمانی دلم دعوت می كنم ، نمی دانم كه دعوتم را می پذیرد یا نه ؟ ولی یك عاشق از معشوقه خود دست نخواهد كشید .

آن قدر درش را خواهم كوبید، یا از درگاهش مرا می راند یا مرا می پذیرد.

بیا عزیزم دلم ، خدای من خیلی اذیتت می كنم ولی بیا كه به تو و آغوش پر مهرت نیازمندم و می خواهم كه با تو صحبت كنم نه با صدا و حركت لب هایم بلكه با سكوت خود با دلم با تو سخن بگویم.

عزیز دل من ،...........

ای عشق واقعی كه فقط شایسته توست فقط و فقط مخصوص تو و دیگر هیچ ...

خدایا می دانی كه این آدم هاچه بلائی بر سرم آوردن، دیدی با من و دلم چه كردند دیدی مرا شكستند.

ای خدا چرا مرا ترسناك آفریدی كه از من فرار می كنند؟

چرا چهره مرا زیبا نیافریدی كه از من نترسند و به من دروغ نگویند.

شاید تو هم از دست من آن قدر خسته شوی كه مثل آنها بروی ؟

ولی می دانی من كسی را در این دنیای فانی ندارم ، می دانی من و دلم مثل تو تنها هستیم.

نمی دانم اگر تو نبودی من چكار می كردم ؟

بعضی وقت ها از خودم بدم می آید از دلم از احساسم از همه چیزی كه به من دادی و مرا از دیگران جدا كردی.

آخر چرا من ؟

گرچه، اگر من نبودم كسی دیگری بود و او هم همین حرف ها را می گفت...

خدا عزیزم نمی دانم چرا آن قدر از من بدت می آید، مگر نه این است كه تو نور خود را در جسم خاكی انسان دمیدی ، مگر من از وجود تو نیستم چرا پس با من نامهربانی ؟